در گیلانِ امروز، هرچه بیشتر تصویر می‌بینیم، کمتر هویت حس می‌کنیم. میراث معنوی‌ای که روزگاری در جان مردم جاری بود، حالا به پوسترهایی رنگی و برنامه‌هایی سطحی فروکاسته شده. اما این گسست، نه پایان راه، که آغازی برای بازخوانی ریشه‌هاست.
در همه‌ی سال‌هایی که گیلان با نام طبیعت، غذا و موسیقی محلی شناخته شده، یک لایه عمیق‌تر از فرهنگ آن نادیده گرفته شده است؛ لایه‌ای که نه تنها شامل تاریخ، هویت و بزرگان فکری‌اش می‌شود، بلکه ظرفیت‌های بالفعل‌نشده‌ای برای توسعه فرهنگی و هویتی منطقه در خود دارد. آنچه امروز تحت عنوان “فرهنگ گیلان” ارائه می‌شود، عمدتاً بازنمایشی توریستی و تزئینی است؛ نه انتقال یک سنت زنده، پویا و تاثیرگذار. ادامه یادداشت را در ندای گیلانمی‌خوانید.